سلام

دلم می خواست نقدی بر مدینه بنویسم اما حیف وقت نشد پس مطلب را کلی نقل می کنم.

پای تلویزیون که می نشینی آرام و قرار نداری چون همه روحت درد می گیرد از دست آنهایی که با وقاحت تمام اعتقادت را به بازی گرفته اند. چطور باید گفت که عزیز دلم شما برای حجاب تبلیغ نکن.  حضرت اجل تلویزیون ما راضی به زحمت شما نیستیم . آیا این تبلیغ است یا ضد تبلیغ.  هر جای این جهان اگر یه آدم بد بخت بیچاره ای هست حتما چادری است. اگر صحنه ای در زندان است زندانی یا اقوامش چادری هستند. اگر کسی مرده سر خاک همه چادری اند … برادر ها و خواهر های عزیز این راهش نیست. اینکه شما چادر رو سر یه آدمی بکنی که شعله عشوه ها و کرشمه هاش تو سینما عالم و آدم رو سوزونده چادر رو تبلیغ نمی کنه. مگه حجاب فقط چادر به سر کردنه. چه معنی داره خانمی که تو فیلمهاتون محجبه است هفتاد قلم بزک دوزک داره ؟؟

آیا این حجابی است که شما از اسلام آموخته اید.حجابی که شما تبلیغ می کنید عین بی حجابی است.!!!

باور کنید که با این وضع خود من وقتی پای تلویزیون میشینم روحا معذب میشوم.

چرا قهرمان سریال ماه رمضانمان  باید بیاید مصاحبه کند من با چادر موافق نیستم .

چرا بازیگری را که بعد از بازی با چادرش خدا حافظی نکرد و گفت بعد از بازی در این سریال با چادر ارزش و منزلت چادر را فهمیدم دیگر به بازی نگرفتید. چرا اورا که گفت حاضرم به خاطر محجبه بودن حتی بازیگری را کنار بگذارم کنار گذاشتید و در سریالهایتان چادر را سر امثال ستایشی می کنید که اعلام انزجار از حجاب و متانت می کنند.

شبنم قلی خانی وقتی داشت نقش مریم مقدس را بازی می کرد گفت چله نشینی کردم تا بتوانم معنویت این نقش را ایفا کنم … حال شما خودتان حدیث مکفصل بخوانید از این مجمل .

گاهی فکر می کنم که اصلا طراحان لباس ما یک بار هم به بازارپارچه  فروش ها نرفته اند. نمی دانم به غیر از چادر های گلدار ریز سفید که قدمتی قبل از نادر شاه دارند چرا از این همه چادر رنگ و وارنگ چیزی در فیلمها و سریال ها دیده نمی شود و یا اگر می شود با خسته ترین رنگها و طرحها… کاش امکانش را داشتم و همه طراحان لباس را به بازار بزازان برای یکگشت و گذار یک ساعته می بردم تا ببینند که به جز چادر سیاهی که رنگش مهمترین عامل پس زدن نگاه نامحرمان است ما چادر های دیگری هم سر می کنیم و زندگی هایمان همیشه انباشته از سیاهی و بد بختی نیست.

البته من دست کسانی را که قلمی و قدمی در راه احیای ارزشهای اسلامی انسانی برداشته اند می بوسم کسانی مثل تصویر گران کلاه پهلوی که مقام زن در اسلام را با بازی مریلا زارعی به خوبی به نمایش گذاشته بودند .اما قبول کنیم که حجابی که ما در فیلم ها و سریالهایمان تبلیغ می کنیم آنی نیست که باید باشد. حرفهای زیادی برای گفتن داشتم حیف که نمی شود همه درد دلها را به زبان آورد.

آقای من سلام .

اگر از احوالات ما خواسته باشید گریان و نالانیم و نمی دانیم بر شما چه می گذرد.

چندی است که  شبکه تماشا دوباره یوزارسیف را به چشمانمان آورده و من نمی دانم که و چه تو را به قلبهایمان خواهد آورد. به یاد شما و دوریمان دوباره به تماشا نشستیم و خدا می داند که چقدر یاد شما و غم ندیدنتان در این میان حاضر بوده است. کاش همانطور که به یعقوب نبی پیک وحی فرمود که چه کند یوسفش را ببیند کسی هم پیدا می شد دلهای غفلت زده ما را بیدار می کرد تا چشمانمان به جمال عالم آرای شما برسد.

آقا دیروز در خبر ها دیدم داعشی ها مقام امیر المومنین(ع) را بمب گذاری و ویران کرده اند … غزه را صهیونیست ها به خاک و خون کشیده اند… بو کو حرام هزار و یک جنایت می کند  و همه و همه … پس شما کی می خواهی بیایی … این همه ظلم ..این همه تجاوز …

بیا مولای من

بیا و سر بر شانه ی بی کسی انسان بگذار که امروز بشریت تنها تر از همیشه در انتظار ظهور آسمانی توست.

الهی عظم البلا عظم البلا عظم البلا…

سلام

ببخشید دیر به دیر میام . راستش مشغول ناخوشی حاجیمون بودم. البته!!! باوجود بیماری بیش از یک ماهه حاج آقا ، ایشون لطف کردن و خانوادگی رفتیم راهپیمایی. جای شهدا خالی… چه راهپیمایی باشکوهی بود. باید اینطور جاها رو دسته جمعی رفت. بچه ها که کلی کیف کردن پسرم که تازه تولد سه سالگی اش را گرفته بودیم با چنان شور و حرارتی شعار می داد که هی تو دلم قربون صدقه اش می رفتم . اما دخترم که تو تلویزیون صحنه های غزه رو دیده بود و فکر می کرد شرکت در راهپیمایی یعنی رفتن به چنگ دشمنا هی می گفت مامان پس چرا منو نمی بری به بچه های غزه کمک کنم. می دونین با خودم که فکر می کنم می بینم چقدر دخترم نکته بینه و ماها سطحی نگر… بله ما خیلی سطحی داریم فکر می کنیم. چرا فکر می کنیم فقط یه راهپیمایی رفتن تموم کاریه که از دستمون بر میاد برای مادرای داغدار و بی پناه غزه بکنیم. ما باید هر کاری که می تونیم بکنیم مالی،جانی، زبانی،اینترنتی…. فقط راهپیمایی کافی نیست. دختر کوچک من می فهمد که داد زدن کافی نیست و برای من که به او اصرار می کنم ما که سر دشمن داد بزنیم می ترسد و می رود می گوید که مامان دشمن اسلحه داره با داد زدن نمی ره. ما باید بریم با هاشون  بجنگیم. آهای اونایی که داد می زدین نه غزه نه لبنان …آهای اونایی که تودلتون به کسایی که تو راهپیمایها شرکت می کنن می خندین…. یعنی ذهنتون به اندازه ی یه بچه شیعه نمی کشه که بفهمین دیگه آب داره از سر می گذره. نمی فهمین که باید با این سیل خروشان غیرت و انسانیت همراه بشین. خوش به حال اونایی که هر کمکی از دستشون می اومد کردن. حتی تو کشورهایی که فریاد شیطان پرستی گوش عالم رو کر کرده علم مظلومیت اسلام رو بالا بردن و همه چشما خیره ماند روی تصویر مادرانی که بیش از 60سال است که ایستادگی کرده اند و هنوز هم ایستاده اند.

دغدغه بسیاری از والدین این است که آیا می توانند با فرزندانشان درباره موضوع پیچیده ای چون خدا صحبت کنند؟ آیا بچه ها را می توان با مفاهیمی چون خدا، پیامبر، جهان آخرت، آفرینش و هستی، تکلیف، عبادت و مانند آن آشنا کرد و درباره آنها بحث کرد؟

حرف زدن درباره خدا از این جهت حائز اهمیت است که می تواند بهترین راه برآوردن مهم ترین نیازهای کودکان باشد، زیرا کودکان بیش از بزرگسالان خود و اطرافیانشان را نیازمند به تکیه گاه قوی و مهربانی می بینند که قادر است همه آرزوهای آنها را برآورده سازد. فایده دیگر صحبت کردن درباره خدا از این جهت است که همه چیز را در دنیا توضیح می دهد: زیبایی طبیعت، تولد نوزاد یا مرگ یک دوست، که با این توضیح (مرتبط کردن رویدادهای طبیعی به خدا) نوعی احساس شگفتی نیز همراه است، زیرا روح کودک به دنبال عجایب و اسرار می گردد و زمانی که برای پرسش های کلیدی خود پاسخی منطقی می یابد، احساس آرامش می کند. وقتی کودک حوادث تلخ و شیرینی از این قبیل را با خدا مرتبط بداند، هم در شناخت خود نسبت به خدا عمیق تر می شود و هم روح او که به دنبال عجایب و اسرار است، ارضاء می شود. همچنین حرف زدن درباره خدا، به کودک احساس امنیت می دهد، زیرا خدا جاودانی و مافوق همه تغییرات است و در دنیایی که همه چیز آن زودگذر است، اعتقاد به خدا می تواند بهترین حامی و راهنمای اخلاقی کودک باشد.

و بالاخره، توجه به خدا و احساس نیاز به او، مایه آرامش روح و روان کودک می شود، زیرا این احساس در فطرت و نهاد انسان از کودکی قرار داده شده و طبق فرمایش پیامبر اسلام، کودک مادامی که اطرافیانش او را از پرستش خدا باز نداشته اند، دارای فطرت خداپرستی و ایمان است.

متأسفانه با وجودی که خداشناسی برای کودکان و فرزندان یک ضرورت مهم و نقطه عطفی در زندگی آنان است، والدین از این موضوع غافلند و به ضرورت آن توجه کافی ندارند. آنان انرژی کودکان را صرف انواع آموزش ها و کلاس ها از قبیل کلاس زبان، موسیقی، کامپیوتر و… می کنند، اما از درس ایمان غافلند. در حالی که زندگی کودک در سایه ایمان مفهوم پیدا می کند. گمان والدین این است که آموزش خدا و اعتقادات دینی، برای کودک ضرورتی ندارد و این کار وظیفه آنان نیست و کودکان خود باید با وسعت دادن به معلومات و گزاره های ذهنی، به سطحی از معرفت و دانش برسند که ضرورت اعتقاد به خدا را درک کنند و این در زمانی است که آنان به سن جوانی می رسند، غافل از اینکه کودکان توان درک این مفاهیم را دارند و در این شرایط اگر با آنها درباره خدا به طور صحیح و منطقی صحبت نشود، سعی می کنند اعتقاد به خدا را در اعمال و رفتارهای والدین بیابند، زیرا آنچه والدین بدان عمل می کنند، بیش از آنچه می گویند روی ذهن کودک تأثیر می گذارد، یعنی کودک زمانی بیشتر با خدا آشنا می شود که اعتقادات مذهبی را به طور عملی در زندگی والدین ببیند. حال اگر عمل والدین مطابقت چندانی با دین نداشته باشد، کودک درک صحیحی از دین پیدا نمی کند. اینجاست که ضرورت آموزش صحیح دین به کودکان، بیشتر روشن می شود.

برای این که کودکان درک صحیحی از خدا داشته باشند، لازم است به آن ها اجازه دهید آزادانه درباره خدا گفتگو کنند؛ زیرا بهترین راه ارتقای معنویت در کودکان، راحت و آشکار حرف زدن از خداست. اصل علمی ای که اکثر روان شناسان آن را تأیید می کنند، این است که بگذارید بچه ها خود گفتگو را هدایت کنند و عقایدشان را بگویند و بعد با سؤال کردن از نظرات شما، موضوع را پی گیری کنند.

اگر پیش فرضی درباره رشد، درک و برداشت کودک از خدا، در هر مرحله سنی او داشته باشیم، با اطمینان بیشتری می توانیم به او کمک کنیم. در این جا به مراحل رشد روانی کودک و این که در هر مقطع چگونه باید با او درباره خدا حرف بزنیم، اشاره می کنیم:

۱ تا ۳ سالگی

یادمان باشد که بذر ایمان از همان سال های اولیه زندگی کاشته می شود. بنابراین خداشناسی در این سن اهمیت زیادی دارد. کودکان نوپا می توانند کلماتی را که از مفاهیم مقدس برخوردارند یاد بگیرند. در ابتدا، آموزش باید از کلماتی مانند: قرآن، خدا، پیامبر و امام آغاز شود. اگر بچه ها به سادگی با این کلمات مأنوس نشوند، بعدها پایه ای برای آموزش مفاهیم بزرگ نخواهند داشت. همچنین باید اعتقاد به عشق و محبت را در آن ها تقویت کنید؛ این مهم ترین چیزی است که خدا را به کودکان خردسال می فهماند. به آن ها بگویید که خداوند دوستشان دارد و همواره از بچه ها مراقبت می کند. نکته دیگر این که کودک به این جهت که یکی از وابسته ترین موجودات دنیاست، در تأمین نیازهای خویش، به والدین وابستگی کامل دارد. اگر کودک از این جهت مشکلی نداشته باشد و والدین در محبت و توجه به او از چیزی فروگذار نکنند، از اعتماد به آن ها، اعتماد و توکل به خدا را نیز می آموزد.

۳ تا ۵ سالگی

در این مرحله این سؤال غلط است که: «چه طور کودک را وادار کنم به خدا اعتقاد پیدا کند؟» ، چه اینکه این اعتقاد درونی به صورت اجمال، در فطرت و آفرینش او وجود دارد. پرسش صحیح این است که: «چطور به او نشان دهم که خدا در زندگی اش حضور دارد؟» زمانی که بچه ها در برابر شگفتی های اطرافشان حیرت زده می شوند، از چیزی ناراحتند یا شادی ناگهانی را تجربه می کنند، زمینه فکری شان برای این مسئله آماده است و شما می توانید حضور خدا را با حرف زدن در این باره، به آن ها نشان دهید. مثلاً وقتی کودک ۵ ساله شما از مرگ پدر بزرگش غمگین و تعجب زده است، از شما می پرسد: پدر بزرگ پس از مرگ چه می کند؟ آیا او در بهشت است؟ او در واقع به اطمینان خاطر نیاز دارد. در پاسخ به او بگویید: تو چه فکر می کنی؟ او احتمالاً در پاسخ می گوید: پدر بزرگ الآن در بهشت در کنار فرشتگان است. شما در این هنگام نظر او را تأیید کنید. همچنین وقتی کودک در تولد فرزند جدید اظهار خوشحالی یا شگفتی می کند، به آسانی می توانید خدا را به او نشان دهید. یا هنگام خوردن غذا، برای او توضیح دهید که این غذاها از جانب خداوند است، و ما باید از او سپاسگزاری کنیم. آنگاه همگام با کودکتان، مراسم شکرگزاری را به جای آورید.

در فاصله سنی ۳ تا ۵ سال، کودکان خدا را غالبا موجودی چون یک رهبر روحانی می دانند. چنین برداشتی به این پرسش ها می انجامد: «آیا خدا می خوابد؟ خدا کجا زندگی می کند؟ غذای او چیست؟» برای فیصله دادن این موضوع و ارضای حس کنجکاوی و تخیل کودک، جوابی صادقانه به او بدهید، مثلاً بگویید: «نمی دانم.» به یاد داشته باشید، کودک در سنی نیست که بتواند چیزی بیش از این پاسخ اجمالی، درک کند. اما اگر در پاسخ به او بگویید: خدا چیزی نمی خورد و جا و مکانی ندارد، نه تنها قانع نمی شود بلکه دچار سردرگمی بیشتری می شود.

بعد شما از او سؤالاتی بکنید که نسبت به گفتگو علاقه مند شود. به خاطر داشته باشید، همیشه سؤالات او را جدی بگیرید و هرگز مورد تمسخر قرار ندهید. بچه ها نمی توانند منتقدانه فکر کنند و صحبت های شما را مورد ارزیابی قرار دهند. بنابراین وقتی با کودک پیش دبستانی درباره خدا حرف می زنید، کارشناس شمایید؛ دقت کنید حرفی نزنید که بعدها پشیمان شوید. مثلاً اگر به او بگویید: «هر وقت بدرفتاری کنی، خدا عصبانی می شود.» او خدا را در تخیل خود پدر عصبانی مجسم می کند که آماده است او را برای هر اشتباهی تنبیه کند.

۶ تا ۱۰ سالگی

کودکانی که تازه به مدرسه می روند، برای محک زدن نظریه های دیگر، شروع به پرسش های منطقی درباره خدا می کنند. «آیا خدا باعث مرگ می شود؟ آیا هر کاری انجام بدهم، خدا می فهمد؟» مهم آن است که والدین ضمن پاسخ دادن به این سؤالات، به کودک کمک کنند به خدا اعتقاد صحیحی پیدا کند. گاهی حوادث طبیعی مورد سؤال کودک قرار می گیرد، مانند: زلزله، طوفان، بیماری، مرگ، نقص عضو و از این قبیل. اگر کودک بپرسد: «چرا این شخص نابیناست؟» یا از علت مرگ کسی بپرسد، والدین باید مواظب باشند این امور را مستقیما منتسب به خدا نکنند؛ زیرا کودک از خدا مفهوم ترسناکی در ذهن خود ترسیم می کند که افراد را کور یا فلج یا مریض می کند و حتی آن ها را می کشد. در این گونه موارد، بهتر است پاسخ علمی به سؤالات داده شود و به علت های طبیعی آن ها اشاره شود.

راه دیگر برای برقراری ارتباط شخصی بین بچه های دبستانی و خدا، خواندن داستان های مذهبی برای آن هاست. آن ها می توانند اساس این داستان ها را در زندگی روزمره خود به کار گیرند؛ خصوصا اگر آن ها را به گفتگو و طرح سؤال ترغیب کنید. داستان های مذهبی را طوری انتخاب کنید که به کودکان نشان دهد که خدا در تمام طول زندگی با آن هاست.

دوران پیش از نوجوانی

نوجوانان کم سن و سال، هنگام گذر از دوران کودکی، دچار تغییرات شگرف جسمی و روانی می شوند و به سمت آزادی بیشتر حرکت می کنند. وقتی آن ها وجود خدا را درک می کنند، او را منشاء نظم در جهان می بینند. به علاوه، آن ها می خواهند ارتباط خدا را نه تنها با خوبی ها، بلکه با بی عدالتی و رنج نیز درک کنند. پس باید به آن ها گفت: «خداوند برای ما مصیبت نمی فرستد، بلکه به ما قدرت می دهد بر آن غلبه کنیم. خدا میل کمک به دیگران را در وجود ما به ودیعه گذاشته است».

توضیحات شما هر چه باشد، آن ها منتظرند تا ببینند آیا خودتان واقعا به آنچه می گویید، معتقدید یا نه. پس بگذارید بچه ها بدون هیچ ریاکاری شاهد احساس واقعی شما باشند و حتما درباره تلاش های خودتان برای دستیابی به ایمان محکم با آن ها حرف بزنید.

نوجوانی

در این سال ها، نوجوانان به آنچه اطرافیان در طول زندگی درباره خدا گفته اند، فکر می کنند. گاهی نیز نسبت به تعالیم مذهبی تردید دارند یا اعتراض می کنند. در چنین حالتی، والدین باید از سخنرانی اجتناب کنند و یادشان باشد که تردید مقدمه ایمان است و پرسیدن و اعتراض کردن همواره مفید است. باید با نوجوانان طوری درباره خدا حرف زد که با مشکلاتشان مرتبط باشد. وقتی نوجوانان احساس بی ارزشی یا ناامنی می کنند، این پیام را به آن ها بدهید که هر انسانی نزد خدا ارزش بسیار دارد. به عبارت دیگر، خداوند همان قدر که یک دختر زیبا و ثروتمند را دوست دارد، یک دختر نازیبا و فقیر را هم دوست دارد. زمانی که نوجوانان با فشار مداوم هم سن و سال های خود به انجام کارهایی چون استفاده از مواد مخدر، ارتباط با جنس مخالف، دزدی و سایر اعمال خلاف مواجه می شوند، شما می توانید از خدا به عنوان معیاری مطلق برای سنجش اعمال انسان ها حرف بزنید: «خداوند بر کارهای درست و غلط ما نظارت دارد و به همان اندازه به ما پاداش یا جزا می دهد».

شما می توانید نوجوان را آگاه کنید که باید در برابر این فشارها بایستد و بر احساسات خود غلبه کند و تصمیمات اخلاقی درست بگیرد.

نتیجه گیری:

یاد دادن خداپرستی به بچه ها، مثل یاد دادن دوچرخه سواری است. شما ابتدا دوچرخه را راه می اندازید، بعد وقتی بچه می خواهد پا بزند، او را روی دوچرخه نگه می دارید. در نهایت خود اوست که باید دوچرخه سواری کند. بهترین کار شما این است که از سنین پایین شروع کنید. اعتقادات خود را برای او بگویید، برایش مثال بیاورید و ایمانتان را در اختیار نیاز کودک به شناخت و درک خدا قرار دهید. به این ترتیب، نیروی معنوی و اخلاقی قدرتمندی به آن ها می دهید که یک عمر دوام خواهد آورد.

سلام چند روز بود مشغول یه جشنواره قرآنی بودم. فکر می کنین اونجا چیکار می کردم ؟؟؟؟

نه به گزینه های همیشگی فکر نکنین .نه مداحی نه سخنرانی … داشتم برای بچه هایی که مثل فرشته ها بودن قصه می گفتم. یکی از آیات قرآن رو انتخاب کرده بودم و بر مبنای شان نزولش قصه ای ساخته بودم البته از راهنمایی های اساتید روانشناسی و. قصه و کار کودک هم بهره گرفته بودم. خلاصه کار خوبی از آب در اومده بود. تو یه سالن سرد با نور بسیار کم ، باید می بودید و می دید بچه ها با چه علاقه ای می نشستند و گوش می دادند امروز فرداست که تموم بشه.

می دونین چی از این جشنواره نصیبم شد. افسوس!!!

بله افسوس. چرا ما مبلغها غافلیم از دلهای نیازمندی که تشنه فهمیدن و شنیدن هستند و ما کاری نمی کنیم. قصد دارم اینکارو ادامه بدم . امیدوارم با نظرات خودتون راهنماییم کنین. یاعلی